Wat zit ze toch?

Ik ben zo trots op ze. Vrijdag het laatste gesprek, Twan en Lisanne gaan met me mee. Dan is het schrijven, opnieuw bezoeken voor details, schrijven, voorlezen aan Gijs wat ik al heb, navragen, routes lopen of fietsen, schrijven, voorlezen aan Gijs wat ik al heb, nog een paar vragen, schrijven, laten lezen, herschrijven, proef laten lezen, laten corrigeren, schaven, voorlezen aan Gijs wat ik al heb, schaven, schaven, weer correctie, weer laten lezen, nog een laatste keer voorlezen als Gijs het nog kan verdragen, ergens durven beslissen dat het klaar is. En dan moet er nog een boek van gemaakt worden, dat 6 september gepresenteerd gaat worden. Als je me mist of je afvraagt: 'Wat doet ze daar in haar dustertje achter de computer?'. Ik wil deze verhalen zo opschrijven, dat iedereen ze kan meebeleven. Niet zomaar een beetje, maar zo goed als ik kan. Dat ben ik aan hen en aan mezelf verplicht.

Uit eigen werk

Precies kan ik niet zegen, waarom ik gisteren zo tevreden thuiskwam. We hadden iedereen die verhalen leverde en die geholpen had ze op te halen uitgenodigd. De kinderen waren allemaal gekomen, van de ouderen de meesten. Er waren een paar mensen ziek, er waren er twee op vakantie en iemand woonde te ver weg. Er was een filmpje en ik las een fragment van een probeersel voor, dat ik van een van hun verhalen had gemaakt. Dat was eng. Door de politiek ben ik er wel gewend aan geraakt om dingen die ik geschreven heb voor te lezen aan publiek, maar dat noemen we eerder gekscherend dan serieus ‘voorlezen uit eigen werk’. Nu moest ik echt aan de bak. En dat terwijl het boek nog geschreven moet worden. Ik dacht aan John Green die ooit in mijn winkel vanaf zijn laptop had zitten voorlezen. Het verhaal zat daar nog in en moest het hele proces nog door om het boek Een Weeffout in onze sterren te worden. Die herinnering weerhield me ervan bang te zijn dat ik het noodlot tartte door er nu al uit voor te lezen. Zelfs met Dagblad de Limburger erbij.

Maar misschien kwam ik zo tevreden thuis, omdat het gezellig was, omdat iedereen het enorm naar zijn zin had, zowel jong als oud. Het was een bijeenkomst waar je energie van kreeg.

Ik verheug me op het schrijven. Voor mezelf en voor hen.