Corona

Vanmorgen de dag begonnen met Zondag met Lubach. Een bijzondere aflevering waarin hij heel duidelijk maakt dat het heel simpel is wat van ons gevraagd wordt: Zoveel mogelijk thuisblijven en anderhalve meter afstand houden. Voor veel Nederlanders is dat iets dat ze begrijpen, maar helaas voor een aanzienlijke groep toch nog te moeilijk.

Het is niet mijn gewoonte om 's morgens vroeg al televisie te kijken. Normaalgesproken ga ik op maandagmorgen boodschappen doen met een vriendin en daarna samen koffiedrinken.

Maar nu zit ik dus thuis en dan ga je andere dingen doen, zoals televisie kijken op maandagmorgen. Na Lubach viel mijn oog op een link naar Dit was het nieuws. Dat had ik al lang niet meer gezien en het leek me wel leuk. Het was niet leuk. Integendeel, ik schrok er behoorlijk van.

Ik schrok van de presentator. Er waren tussen de sprekers in dat programma schotjes gezet om de mannen gescheiden te houden van elkaars druppels. Alleen tussen de presentator en twee gasten stond geen afscheiding. 

‘Ik word geofferd voor een goed geluid’ merkte hij op. Sukkel, dacht ik, jij wordt helemaal niet geofferd, jouw gasten worden aan jou blootgesteld voor een goed geluid. 

Dat grenzeloze egoïsme om te denken dat de maatregelen genomen worden om onszelf te beschermen. We beschermen elkaar, tegen onszelf. Marc-Marie Huibrechts omschreef dat goed: ‘We moeten telkens denken, dat we het zelf hebben en dat we moeten voorkomen dat een ander het krijgt. Dan houd je vanzelf voldoende afstand.’ En dat is ook zo. 

Ik schrok nog meer van Dit was het nieuws toen ze over oudere mensen begonnen naar aanleiding van een extra koopmoment dat AH heeft ingevoerd, waarin ouderen zonder andere klanten kunnen winkelen. Volgens mij een vals soort veiligheid omdat iedereen het virus kan dragen, maar oudere mensen voelen zich er misschien werkelijk beter bij. En ook dan geldt: anderhalve meter afstand houden. Hopelijk doen ze dat. 

In het tv-programma werd er echter over ouderen gepraat alsof zij de bron van het kwaad zijn. Alsof oudere mensen het virus verspreiden. Dat was echt meer domheid dan ik aankon. Gaan we nu de slachtoffers demoniseren? Omdat ouderen er zieker van worden als ze het krijgen en meer kans lopen eraan dood te gaan, moeten ze geïsoleerd worden om ons te beschermen? Alleen al om die gedachte verdient iemand minstens een week eenzame opsluiting.

Domheid wordt zichtbaar als mensen grappen gaan maken over de zaken die ze niet begrijpen. Als de mate van succes van humor een afspiegeling is van het denkniveau van het volk, dan hoop ik heel erg, dat Zondag met Lubach succesvoller is dan Dit was het Nieuws.

Obei

Obei heeft me te pakken. Ik ken hem al een poosje, maar beschouwde hem gewoon als een baby van iemand anders en ik ben niet van het soort dat koerend boven ieder beginnend kind hangt. Doorgaans ben ik maar één van de vele wonderlijke wezens, die ze bestuderen. En dan hangt het maar om, of ze gaan lachen. Als dat dan gebeurt, beschouw ik dat wel als een enorm compliment, zeker weten, vrijwillig gegeven goedkeuring door een baby, weet ik op waarde te schatten. Vooral vanwege hun angstaanjagende gewoonte om je aan te kijken met ogen die alles weten, van jou, van de wereld, van de mensheid, van het leven.
Obei leek mij net zo min interessant te vinden.

Maar toen ging ik zijn moeder helpen met Nederlands en nu kom ik daarvoor één keer per week bij hem thuis. We hebben elkaar ontdekt. Misschien denken anderen er anders over, denken ze dat het mijn parfum is of mijn ruime vlees dat lekker zacht zit, maar ik weet het zeker, ik heb hem verleid met boeken.

Elke week neem ik een boek mee om met hem te lezen. Nou eh, nee, dat moet ik misschien anders noemen. Lezen is misschien nog een iets te groot woord.
Het eerste boekje kon hem niet boeien. Een boekje waar babydingetjes in staan als flesjes en slabbetjes en luiers.
Het tweede boekje deed het iets beter. Het had bladzijden waar je geluiden uit kunt toveren door op een plekje te drukken. Dat trok zijn aandacht. Even.

Maar toch hoopvol gestemd bleef ik dat boekje meenemen en elke keer keek hij iets langer. De geluidjes boeien hem toch maar matig, ze storen hem evenmin, maar hij houdt het boek liever gesloten omdat het dan beter in zijn mond past. Fijn op mijn schoot op een boekje sabbelen, terwijl zijn moeder vlakbij ijverig zit te werken aan haar taal. Wat wil een mens van bijna één nog meer?

Gisteren had ik een aanwijsboek van Dribbel bij me. groot, dun papier en kleurrijk. Niet mijn lievelingstekeningen, verre van, maar soit, het valt vaak in de smaak bij kinderen. De inhoud liet hij links liggen, maar het gevecht van openen, sluiten en bladzijden omslaan ging hij graag aan.
'Aha,' dacht ik, 'jij wil precies dat, wat je met een Ipad of een telefoon niet kunt. Let maar op, jij gaat van boeken houden.'

Vandaag bracht de post als geroepen het perfecte boekje voor Obei. Je kunt het klein en groot vouwen, lang en puntig maken, het kan tegen een stootje, het is kleurig, zonder tekst en heeft als niks anders werkt drie punten die in zijn mond passen.

Dit leesexemplaar krijgt deze zomer een proefondervindelijk stukje in de Limburger. Ik verheug me op volgende week.

bermbuur

Deze week  stond er opeens een tractor op de berm in onze straat. Nou ja, hij zal er wel zelf opgereden zijn, maar voor mij was het opeens, want die berm, daar gaan we met een paar mensen uit de straat voor zorgen. De afspraak was dat de gemeente maait en dat wij dan na een paar dagen het losse gras eraf harken. Ik had alleen gedacht dat we van tevoren even een seintje zouden krijgen, zodat we iets met elkaar konden afspreken. Dat werd nu wat lastiger.
De eerste paar dagen zaten wat mij betreft sowieso nogal vol, dus prikten we (mijn zoon en ik dan maar) de zondagmorgen. Vanmorgen was er perfect voor. niet te koud, niet te zonnig, het gras was droog genoeg om bij elkaar te harken en nat genoeg om geen hooikoortsellende te veroorzaken. Ik had niets gebakken, omdat ik niet verwachtte dat er op zo korte termijn nog mensen bij zouden kunnen springen. En al dat lekkers moet ook weer op. Een kleine anderhalf uur waren we met zijn tweetjes bezig. Meer niet want voor  het gras zorgt de gemeente. Daar hoefden we maar een hoop van te maken.  En ik heb een bermbuurgroepsapp gemaakt, zodat ik in het vervolg iedereen snel kan bereiken. Alleen nog wat telefoonnummers verzamelen.

We waren op de radio

luister hier naar L1 cultuurcafé vanuit Thuis voor Verhalen

 Kijk hoe geconcentreerd ze lezen wat ik geschreven heb. Ik had niet te lange fragmenten uitgezocht omdat ik ervan uitging dat het voor hen lastig was om zich te concentreren in een omgeving van kletsende volwassenen en bovendien in een radio-uitzending. Maar ze lieten zich niet afleiden en reageerden gelukkig ook nog eens positief op mijn werk. Dat was al goedgekeurd door de kinderen van toen en bij deze dus ook door de kinderen van nu. Die missie is alvast geslaagd.

We bespraken de vormgeving: 'Een beetje grof papier niet helemaal wit' (Stan) en 'deze letter die is mooi rustig, niet te ouderwets en ook niet te modern' (Valerie) En mijn voorstel voor de lay-out kreeg hun instemming.
We zijn een top-team!

Wat zit ze toch?

Ik ben zo trots op ze. Vrijdag het laatste gesprek, Twan en Lisanne gaan met me mee. Dan is het schrijven, opnieuw bezoeken voor details, schrijven, voorlezen aan Gijs wat ik al heb, navragen, routes lopen of fietsen, schrijven, voorlezen aan Gijs wat ik al heb, nog een paar vragen, schrijven, laten lezen, herschrijven, proef laten lezen, laten corrigeren, schaven, voorlezen aan Gijs wat ik al heb, schaven, schaven, weer correctie, weer laten lezen, nog een laatste keer voorlezen als Gijs het nog kan verdragen, ergens durven beslissen dat het klaar is. En dan moet er nog een boek van gemaakt worden, dat 6 september gepresenteerd gaat worden. Als je me mist of je afvraagt: 'Wat doet ze daar in haar dustertje achter de computer?'. Ik wil deze verhalen zo opschrijven, dat iedereen ze kan meebeleven. Niet zomaar een beetje, maar zo goed als ik kan. Dat ben ik aan hen en aan mezelf verplicht.

Uit eigen werk

Precies kan ik niet zegen, waarom ik gisteren zo tevreden thuiskwam. We hadden iedereen die verhalen leverde en die geholpen had ze op te halen uitgenodigd. De kinderen waren allemaal gekomen, van de ouderen de meesten. Er waren een paar mensen ziek, er waren er twee op vakantie en iemand woonde te ver weg. Er was een filmpje en ik las een fragment van een probeersel voor, dat ik van een van hun verhalen had gemaakt. Dat was eng. Door de politiek ben ik er wel gewend aan geraakt om dingen die ik geschreven heb voor te lezen aan publiek, maar dat noemen we eerder gekscherend dan serieus ‘voorlezen uit eigen werk’. Nu moest ik echt aan de bak. En dat terwijl het boek nog geschreven moet worden. Ik dacht aan John Green die ooit in mijn winkel vanaf zijn laptop had zitten voorlezen. Het verhaal zat daar nog in en moest het hele proces nog door om het boek Een Weeffout in onze sterren te worden. Die herinnering weerhield me ervan bang te zijn dat ik het noodlot tartte door er nu al uit voor te lezen. Zelfs met Dagblad de Limburger erbij.

Maar misschien kwam ik zo tevreden thuis, omdat het gezellig was, omdat iedereen het enorm naar zijn zin had, zowel jong als oud. Het was een bijeenkomst waar je energie van kreeg.

Ik verheug me op het schrijven. Voor mezelf en voor hen. 

De kinderen van nu

'Ga je het dan in dat boek ook precies zo opschrijven zoals we het interview hielden? Bijvoorbeeld Stan zegt en dan dubbele punt?'
'Eh, nee'

Ik had zes van de acht om de tafel zitten om de gesprekken met de tachtigers voor te bereiden. Het enthousiasme spatte ervan af. Het liefst waren ze meteen in de auto gesprongen en erop af gereden. Nou ja, niet allemaal. Eentje gaf duidelijk aan niet te willen reizen, maar de anderen vertrokken het liefst diezelfde dag nog naar Eindhoven of Rotterdam.

Twee van hen waren zo wijs geweest om al een briefje mee te nemen waarop de momenten stonden waarop ze wel en niet konden. Daar had ik aan moeten denken. Toch had ik aan het eind van de middag aardig zicht op hoe ik de verdeling kon maken. Er kunnen telkens maar twee kinderen mee. Het wordt anders te druk en, doorslaggevend argument, er kunnen maar twee bijrijders in mijn bus.

De verdeling is mooi, vier meisjes en vier jongens, vier maal Noorbeek, twee maal Mheer en twee maal Banholt. Ik heb geen jongen uit Banholt en geen meisje uit Mheer.

Alhoewel, gisteren stapte Ali in de bus. Andere bus, ik rijd op zaterdagmorgen de buurtbus tussen Eijsden en Meerssen. Ik ken hem uit het Taalcafé in Noorbeek. Hij is twaalf of dertien, komt uit Syrië, spreekt goed Nederlands, is aardig en slim en woont in Banholt. Ik ga hem toch eens vragen of hij niet ook mee wil doen.
 
Verder besloten we Valerie chef promotie te maken.