Nu is het niet zo, dat ik moeite heb met geweldige mensen, maar het is ook niet zo dat ik het gemakkelijk vind, om onaangekondigd bij iemand binnen te vallen. Zeker niet als het achtentachtigjarige vrouwen zijn, die mij niet kennen. Het zou zomaar kunnen dat ik hen een doodschrik bezorg door onaangekondigd in hun keuken te staan. Dus belde ik toch maar even.
'Ik ben veel vergeten hoor,' zei ze meteen. Ze had al van het project gehoord en was dat niet vergeten. 'Dat geeft niet,' zei ik,'u heeft toch vast iets te vertellen, dat ik kan gebruiken voor mijn verhaal.' Ze vond het prima als ik meteen even kwam. Dat meteen werd nog wat geremd door een overlegje met mijn klusjesman die druk bezig is om het Thuis verder af te werken, een telefoontje dat tegelijkertijd binnenkwam en een klant voor twee Keubekes. Maar uiteindelijk was ik nog binnen de normen van 'dadelijk' bij mijn afspraak.
Het was precies zoals ik het me had voorgesteld, een kopje koffie aan de keukentafel en een grote gretigheid om te vertellen. Ik geloof niet dat ze nog vaak haar huis verlaat, behalve misschien om op zondag naar de kerk te gaan, maar ze knipoogt nog steeds monter tegen het leven en ze mag dan misschien veel vergeten, ze mist niks.
 |
| Mheer, collage van dorpsgezichten (© Jan Dijkstra, Houten) |
Om me helemaal op haar te kunnen concentreren heb haar stem opgenomen, en ook die van de buren zoals later bleek en de muziek in mijn auto, want áánzetten is één ding, uit is een ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten