Kerststinksokken

Vandaag is niet echt een goede dag om kerstverhalen voor te lezen: de wind waait door de bomen en het regent. Daarbij is het een week voor Sinterklaas, dus kinderen hebben wel iets anders aan hun hoofd. Twee verhalen van drie minuten is me gevraagd en het mag ook grappig.

Ik besluit mijn Kersthert mee te nemen in de verpakking waarin hij de elf andere maanden van het jaar op december wacht. 'Als ik die nou met de kinderen uitpak', had ik bedacht, 'dan komen ze wel in de stemming.' Mijn hert is kant en klaar versierd en van lampjes voorzien, stekker in het stopcontact en het is Kerst. Ik heb bovendien mijn meest goudglimmende kledingstuk aangetrokken, het kerstvoorlezen kan wat mij betreft beginnen.

Ik ben wat aan de late kant dus ik haast mij in Gulpen met mijn niet stormbestendige hert van de auto naar de studio van omroep Krijtland. 

Niet lang na mij arriveren de kinderen. Het zijn er elf, ze komen van beide scholen aan de overkant van de straat en ze zijn iets ouder dan ik had verwacht. 'Hier zijn de filmsterren', roept er één nog voordat ze binnen zijn. 

We praten wat terwijl camera's en microfoons in stelling worden gebracht en tegen de tijd dat mijn microfoontje aangebracht is zijn het hert, de kinderen en ik er helemaal klaar voor. 

Als voorgerecht lees ik voor uit Robin en God. Jammer genoeg duurt dat fragment te lang voor het drie minuten format, maar wat een voorleesfeest. Daarna hebben we allemaal het Kerstverhaal weer goed genoeg in ons hoofd om Geen Stille nacht te kunnen volgen. En tenslotte een dialect prentenboek over de kerstboom. Dat levert nog een interessant gesprek over stinksokken op. Wie de ergste heeft. Er is er zelfs ééntje bij die aanbiedt om zijn schoenen uit te trekken als bewijs dat hij dat wint. Dat kan ik gelukkig verhinderen.

Terug met mijn hert bij de auto zie ik dat ik naast een parkeerautomaat geparkeerd sta. Oei! Perfecte dagen bestaan niet, vrees ik.

Uitzending via Omroep Krijtland en RTV Maas en Mergelland 18 en 25 december.  

Blackout vrijdag

Nadat maandag het keldergat was uitgezaagd, had ik nog geen vierentwintig uur nodig om met mijn schedel snoeihard op de betonnen richel te botsen. Sindsdien is mijn hoofd gevoelig. Elke morgen voer ik bij het ontwaken een interne controle uit: ben ik er nog? ✔️ heb ik pijn?✔️ weet ik nog iets?✔️ Dan voel ik voorzichtig of er zwellingen aan de buitenkant zijn ontstaan en tenslotte probeer ik of ik zonder problemen rechtop kan gaan zitten. Sinds mijn broer me trakteerde op het verhaal van een buurvrouw die halsoverkop naar het ziekenhuis moest, omdat ze opeens de gevolgen ervoer van klap tegen haar hoofd een half jaar eerder, ben ik wat minder snel gerust. Vooral omdat hij me dat toen vertelde nadat ik ongenadig mijn kop gestoten had. Ik heb er talent voor.

Verder dacht ik dat het goed ging.

Totdat mijn zoon vanmorgen tegen me zei

'Ik hoor iemand beneden.'

'Dat is de radio, ik heb de..

'Nee echt er is iemand...'

'Hallo?!'

Een onbekende mannenstem.

Ik naar beneden in mijn meest charmante ochtendjas met niet bijpassende pyjamabroek, wat zou ik me aankleden om te poetsen. En inderdaad, een onbekende man in mijn woonkamer.

'De deur stond open, dus ik dacht...'

Alsof ik mij volkomen niet bewust ben van mijn verschijning, geef ik hem een hand. 

'Ben ik iets vergeten? Hadden we een afspraak?'

'Ja, ik kom voor de taxatie,' Hij werpt een blik door de kamer.

'Taxatie?'Ik voel aan mijn hoofd.

'Voor de koper'

'Aha, je moet bij de buren zijn, denk ik. Ik wil niks verkopen'

'oh het spijt me dat ik,...'

'geen probleem, ik ben blij dat het niet mijn hoo...Laat maar, het is niet erg'

Hij werpt een blik op mijn boekenkast gevuld met boekendozen, lacht nog eens verontschuldigend en loopt snel naar buiten.

Fijn, ik heb weer een onvergetelijke eerste indruk gemaakt.

Sjuup

Verbouwen is ook wachten. Ze komen de vloer open zagen zodat mijn kelder bereikbaar wordt. Ze kunnen elk moment hier zijn. Althans dat hoop ik. Gisteren moest ik bellen, omdat ze naar eigen zeggen 'per kwartier' werken. Dat betekent dat ik inmiddels al drie keer opgeschoven ben in hun schema. We zijn er klaar voor: veel boeken zitten in dozen, de meubels zijn in plastic verpakt en de nieuwe kat zit met haar stinkende kattenbak op de bovenverdieping. We hebben Sjuupke sinds drie weken en ze  is schuw.'Sjuup?', zei mijn broer, 'is dat een naam? Wist je niks beters?'. Nee. 'Henriette,' zei ik daarom snel, 'maar we noemen haar Sjuup' Wat hem aan een liedje van Jaap Fisher deed denken, wat ik wel weer mooi  vond. Eerlijk gezegd gebruik ik steeds een reeks troetelnaampjes en daarin varieer ik dan per moment. Als het maar een beetje klinkt. Sjuupke klinkt als iets dat er telkens vandoor glipt. Elke dag winnen we een klein beetje vertrouwen erbij. Daarom vrezen we vandaag, als er vreemde mensen op zware schoenen in een uit zullen  lopen die veel lawaai gaan produceren. Gaat ze ons dit vergeven? We dachten eerst nog haar komst uit te stellen tot na deze invasie, maar het lot besliste anders. Het zou een troost voor haar kunnen zijn als ze wist hoe vreselijk ik dit soort geluiden vind. Ik verwacht een slijpgeluid, dat piepend en schurend mijn zenuwbanen schraapt. Ik verwacht kou en stof. Nou ja, koud is het al, want waarom stoken als elk moment de deuren open moeten om brokstukken puin naar buiten te sjouwen? Kon ik maar ruilen met Sjuupke en boven ergens mijn heil zoeken onder iets warms dat geluiden dempt.

Aha,telefoon 

Ze zijn onderweg. Ik verwacht hen binnen nu en twee kwartier. 

Jaap Fisher. Sprookje