Nadat maandag het keldergat was uitgezaagd, had ik nog geen vierentwintig uur nodig om met mijn schedel snoeihard op de betonnen richel te botsen. Sindsdien is mijn hoofd gevoelig. Elke morgen voer ik bij het ontwaken een interne controle uit: ben ik er nog? ✔️ heb ik pijn?✔️ weet ik nog iets?✔️ Dan voel ik voorzichtig of er zwellingen aan de buitenkant zijn ontstaan en tenslotte probeer ik of ik zonder problemen rechtop kan gaan zitten. Sinds mijn broer me trakteerde op het verhaal van een buurvrouw die halsoverkop naar het ziekenhuis moest, omdat ze opeens de gevolgen ervoer van klap tegen haar hoofd een half jaar eerder, ben ik wat minder snel gerust. Vooral omdat hij me dat toen vertelde nadat ik ongenadig mijn kop gestoten had. Ik heb er talent voor.
Verder dacht ik dat het goed ging.
Totdat mijn zoon vanmorgen tegen me zei
'Ik hoor iemand beneden.'
'Dat is de radio, ik heb de..
'Nee echt er is iemand...'
'Hallo?!'
Een onbekende mannenstem.
Ik naar beneden in mijn meest charmante ochtendjas met niet bijpassende pyjamabroek, wat zou ik me aankleden om te poetsen. En inderdaad, een onbekende man in mijn woonkamer.
'De deur stond open, dus ik dacht...'
Alsof ik mij volkomen niet bewust ben van mijn verschijning, geef ik hem een hand.
'Ben ik iets vergeten? Hadden we een afspraak?'
'Ja, ik kom voor de taxatie,' Hij werpt een blik door de kamer.
'Taxatie?'Ik voel aan mijn hoofd.
'Voor de koper'
'Aha, je moet bij de buren zijn, denk ik. Ik wil niks verkopen'
'oh het spijt me dat ik,...'
'geen probleem, ik ben blij dat het niet mijn hoo...Laat maar, het is niet erg'
Hij werpt een blik op mijn boekenkast gevuld met boekendozen, lacht nog eens verontschuldigend en loopt snel naar buiten.
Fijn, ik heb weer een onvergetelijke eerste indruk gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten