Verbouwen is ook wachten. Ze komen de vloer open zagen zodat mijn kelder bereikbaar wordt. Ze kunnen elk moment hier zijn. Althans dat hoop ik. Gisteren moest ik bellen, omdat ze naar eigen zeggen 'per kwartier' werken. Dat betekent dat ik inmiddels al drie keer opgeschoven ben in hun schema. We zijn er klaar voor: veel boeken zitten in dozen, de meubels zijn in plastic verpakt en de nieuwe kat zit met haar stinkende kattenbak op de bovenverdieping. We hebben Sjuupke sinds drie weken en ze is schuw.'Sjuup?', zei mijn broer, 'is dat een naam? Wist je niks beters?'. Nee. 'Henriette,' zei ik daarom snel, 'maar we noemen haar Sjuup' Wat hem aan een liedje van Jaap Fisher deed denken, wat ik wel weer mooi vond. Eerlijk gezegd gebruik ik steeds een reeks troetelnaampjes en daarin varieer ik dan per moment. Als het maar een beetje klinkt. Sjuupke klinkt als iets dat er telkens vandoor glipt. Elke dag winnen we een klein beetje vertrouwen erbij. Daarom vrezen we vandaag, als er vreemde mensen op zware schoenen in een uit zullen lopen die veel lawaai gaan produceren. Gaat ze ons dit vergeven? We dachten eerst nog haar komst uit te stellen tot na deze invasie, maar het lot besliste anders. Het zou een troost voor haar kunnen zijn als ze wist hoe vreselijk ik dit soort geluiden vind. Ik verwacht een slijpgeluid, dat piepend en schurend mijn zenuwbanen schraapt. Ik verwacht kou en stof. Nou ja, koud is het al, want waarom stoken als elk moment de deuren open moeten om brokstukken puin naar buiten te sjouwen? Kon ik maar ruilen met Sjuupke en boven ergens mijn heil zoeken onder iets warms dat geluiden dempt.
Aha,telefoon
Ze zijn onderweg. Ik verwacht hen binnen nu en twee kwartier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten