Wat is het verschil?

‘Vroeger', zei ze bedachtzaam. Ik voelde hem komen. ‘Vroeger, had ik zo’n boek waarin heel veel plaatjes stonden van katten, die allerlei avonturen beleefden. Bestaan die nog?’

Ze keek me verwachtingsvol aan.
‘Ik denk’ zei ik, ‘dat u de boeken van Richard Scarry bedoelt. Die staan achter u, op de bovenste plank.' Ze draaide zich om, nam een van de boeken in haar handen en begon te stralen.

‘Och,’ zuchtte ze, ‘waar moet ik die straks toch vinden als deze winkel niet meer bestaat?’

‘De boeken zijn dan nog wel te krijgen’, zei ik ,’dat is het probleem niet, maar vind maar eens iemand die op grond van zo’n beschrijving weet waar u het over heeft.’

Tja...

 
De Boekenwurm is dicht, maar weekendwinkel Tabee is geopend. Veel van de boeken uit de voormalige kinderboekwinkel hebben we daar in de uitverkoop. Je moet het een beetje zelf uitzoeken, want expertise wordt er niet bij geleverd. Dat kan ook niet voor die prijs.

openingstijden
vrijdag 10 - 17 uur
zaterdag 10 - 17 uur
zondag 12 - 17 uur

Bijna Thuis

Bijzonder dat er nog steeds mensen de Boekenwurm in komen die onder de indruk zijn van wat ze vinden, terwijl ik al maanden niet meer bij bestel en we de voorraad onder onze handen zien slinken. Nog twee zaterdagen en we gaan de Boekenwurm afbreken. De kasten worden weggehaald om bij mij thuis weer opgebouwd te worden. Dan kan ik eindelijk mijn huis gaan ordenen, na vijf maanden in een permanente verhuisstatus met bergen dozen en spullen zonder plek. Die bovendien zo moesten staan dat vitale onderdelen van het huishouden bereikbaar bleven, hier en daar geklust kon worden en ik überhaubt wel eens wat terug moest kunnen vinden. 'Dit is niet wonen,' zei iemand tegen me, 'dit is overleven.'
De winkel in de Mariastraat gaat dus een maandje dicht, want na die survival, ben ik aan vakantie toe. Daarna opent weekendwinkeltje Tabee. Een noodgreep omdat het bedrijf dat mijn huurcontract zou overnemen na 1 september, het niet gered heeft. De boeken verhuizen dus nog niet, maar krijgen een andere positie in een ander soort winkel, waar je behalve boeken ook andere cadeautjes kunt kopen. Vooral een dameswinkeltje, denk ik, met van die spulletjes waar ik voor de Boekenwurm nooit van in kon kopen, maar die ik erg leuk vind. Het is maar goed dat ik er zelf niet in ga staan, want ik ging vast teveel aanschaffen. Nou ja, we zien wel. Gelukkig valt de cadeautijd in de overbruggingsperiode.
Maar eerst Thuis.
Het dak zit erop, de verwarming is gedraaid, de haard is eruit en begin augustus rijd ik naar Twente in de hoop dat ik dan mijn tekening voor de kozijnen van de garage geregeld krijg. En lukt dat niet, dan heb ik een gezellige middag met vrienden. Ook fijn. Al zou het toch wel heel prettig zijn als het helemaal klaar is als ik in oktober Thuis voor Verhalen open.

Kerststinksokken

Vandaag is niet echt een goede dag om kerstverhalen voor te lezen: de wind waait door de bomen en het regent. Daarbij is het een week voor Sinterklaas, dus kinderen hebben wel iets anders aan hun hoofd. Twee verhalen van drie minuten is me gevraagd en het mag ook grappig.

Ik besluit mijn Kersthert mee te nemen in de verpakking waarin hij de elf andere maanden van het jaar op december wacht. 'Als ik die nou met de kinderen uitpak', had ik bedacht, 'dan komen ze wel in de stemming.' Mijn hert is kant en klaar versierd en van lampjes voorzien, stekker in het stopcontact en het is Kerst. Ik heb bovendien mijn meest goudglimmende kledingstuk aangetrokken, het kerstvoorlezen kan wat mij betreft beginnen.

Ik ben wat aan de late kant dus ik haast mij in Gulpen met mijn niet stormbestendige hert van de auto naar de studio van omroep Krijtland. 

Niet lang na mij arriveren de kinderen. Het zijn er elf, ze komen van beide scholen aan de overkant van de straat en ze zijn iets ouder dan ik had verwacht. 'Hier zijn de filmsterren', roept er één nog voordat ze binnen zijn. 

We praten wat terwijl camera's en microfoons in stelling worden gebracht en tegen de tijd dat mijn microfoontje aangebracht is zijn het hert, de kinderen en ik er helemaal klaar voor. 

Als voorgerecht lees ik voor uit Robin en God. Jammer genoeg duurt dat fragment te lang voor het drie minuten format, maar wat een voorleesfeest. Daarna hebben we allemaal het Kerstverhaal weer goed genoeg in ons hoofd om Geen Stille nacht te kunnen volgen. En tenslotte een dialect prentenboek over de kerstboom. Dat levert nog een interessant gesprek over stinksokken op. Wie de ergste heeft. Er is er zelfs ééntje bij die aanbiedt om zijn schoenen uit te trekken als bewijs dat hij dat wint. Dat kan ik gelukkig verhinderen.

Terug met mijn hert bij de auto zie ik dat ik naast een parkeerautomaat geparkeerd sta. Oei! Perfecte dagen bestaan niet, vrees ik.

Uitzending via Omroep Krijtland en RTV Maas en Mergelland 18 en 25 december.  

Blackout vrijdag

Nadat maandag het keldergat was uitgezaagd, had ik nog geen vierentwintig uur nodig om met mijn schedel snoeihard op de betonnen richel te botsen. Sindsdien is mijn hoofd gevoelig. Elke morgen voer ik bij het ontwaken een interne controle uit: ben ik er nog? ✔️ heb ik pijn?✔️ weet ik nog iets?✔️ Dan voel ik voorzichtig of er zwellingen aan de buitenkant zijn ontstaan en tenslotte probeer ik of ik zonder problemen rechtop kan gaan zitten. Sinds mijn broer me trakteerde op het verhaal van een buurvrouw die halsoverkop naar het ziekenhuis moest, omdat ze opeens de gevolgen ervoer van klap tegen haar hoofd een half jaar eerder, ben ik wat minder snel gerust. Vooral omdat hij me dat toen vertelde nadat ik ongenadig mijn kop gestoten had. Ik heb er talent voor.

Verder dacht ik dat het goed ging.

Totdat mijn zoon vanmorgen tegen me zei

'Ik hoor iemand beneden.'

'Dat is de radio, ik heb de..

'Nee echt er is iemand...'

'Hallo?!'

Een onbekende mannenstem.

Ik naar beneden in mijn meest charmante ochtendjas met niet bijpassende pyjamabroek, wat zou ik me aankleden om te poetsen. En inderdaad, een onbekende man in mijn woonkamer.

'De deur stond open, dus ik dacht...'

Alsof ik mij volkomen niet bewust ben van mijn verschijning, geef ik hem een hand. 

'Ben ik iets vergeten? Hadden we een afspraak?'

'Ja, ik kom voor de taxatie,' Hij werpt een blik door de kamer.

'Taxatie?'Ik voel aan mijn hoofd.

'Voor de koper'

'Aha, je moet bij de buren zijn, denk ik. Ik wil niks verkopen'

'oh het spijt me dat ik,...'

'geen probleem, ik ben blij dat het niet mijn hoo...Laat maar, het is niet erg'

Hij werpt een blik op mijn boekenkast gevuld met boekendozen, lacht nog eens verontschuldigend en loopt snel naar buiten.

Fijn, ik heb weer een onvergetelijke eerste indruk gemaakt.

Sjuup

Verbouwen is ook wachten. Ze komen de vloer open zagen zodat mijn kelder bereikbaar wordt. Ze kunnen elk moment hier zijn. Althans dat hoop ik. Gisteren moest ik bellen, omdat ze naar eigen zeggen 'per kwartier' werken. Dat betekent dat ik inmiddels al drie keer opgeschoven ben in hun schema. We zijn er klaar voor: veel boeken zitten in dozen, de meubels zijn in plastic verpakt en de nieuwe kat zit met haar stinkende kattenbak op de bovenverdieping. We hebben Sjuupke sinds drie weken en ze  is schuw.'Sjuup?', zei mijn broer, 'is dat een naam? Wist je niks beters?'. Nee. 'Henriette,' zei ik daarom snel, 'maar we noemen haar Sjuup' Wat hem aan een liedje van Jaap Fisher deed denken, wat ik wel weer mooi  vond. Eerlijk gezegd gebruik ik steeds een reeks troetelnaampjes en daarin varieer ik dan per moment. Als het maar een beetje klinkt. Sjuupke klinkt als iets dat er telkens vandoor glipt. Elke dag winnen we een klein beetje vertrouwen erbij. Daarom vrezen we vandaag, als er vreemde mensen op zware schoenen in een uit zullen  lopen die veel lawaai gaan produceren. Gaat ze ons dit vergeven? We dachten eerst nog haar komst uit te stellen tot na deze invasie, maar het lot besliste anders. Het zou een troost voor haar kunnen zijn als ze wist hoe vreselijk ik dit soort geluiden vind. Ik verwacht een slijpgeluid, dat piepend en schurend mijn zenuwbanen schraapt. Ik verwacht kou en stof. Nou ja, koud is het al, want waarom stoken als elk moment de deuren open moeten om brokstukken puin naar buiten te sjouwen? Kon ik maar ruilen met Sjuupke en boven ergens mijn heil zoeken onder iets warms dat geluiden dempt.

Aha,telefoon 

Ze zijn onderweg. Ik verwacht hen binnen nu en twee kwartier. 

Jaap Fisher. Sprookje

Rot

Sinds ik besloot om mijn eigen huis aan te passen aan een nieuw leven, zonder winkel aan mijn kont waar ik op gezette tijden moet zijn, of moet zorgen dat er iemand is, legde ik mijn leven genadeloos in handen van technische mannen. Misschien zijn er ook technische vrouwen die iets voor me kunnen betekenen, maar de zzp-ende dames in mijn netwerk hebben allemaal adviesbureau's, cateringbedrijven, schoonheidssalons of creatieve talenten. Maar niemand bouwt of verbouwt huizen.
Mannen dus.
Eerst een een vriend, die komt kijken wat er zo in zijn algemeenheid zou moeten, kunnen, gebeuren. Moeten volgens hem, kunnen volgens mij en dat dan nog gerelateerd aan mijn budget. Ik kan immers niet mijn hele spaargeld erdoorheen pompen want wellicht moet ik daar de komende tijd nog van leven.
De balk boven de garagepoort, waarachter ik een woonkeuken wil maken, is rot. De lappen hangen eraan en er zit een gat in waar mijn hand met gemak in kan, al pas ik ervoor hem erin te steken. In het dak van de garage zit een lek, want er zitten grote vochtplekken in de platen. Ik meen met mijn lekenoog gezien te hebben dat er een dakpan scheef ligt, maar ik ga niet de wijsneus uithangen, dank je de koekoek, ik ben getrouwd geweest. Ik luister en vraag. Dat dak zal eraf moeten,' mompelt hij en dan isoleren en ik zou meteen een dakraam nemen, hoe meer licht, hoe fijner. En die balk is rot.' Hij trekt wat stukken afdekhout van mijn garagebalk en werpt ze naast het perk op de oprit. Van hem krijg ik het telefoonnummer van iemand die me kan helpen een gat in het beton te zagen dat maakt dat mijn kelder toegankelijk wordt. dat zal als eerste moeten gebeuren.
De tweede is de man die beton kan zagen. Hij meet wat en schat wat, kruipt in mijn kelder en beslist. We spreken een datum af. Dat schiet lekker op. Hij werpt nog een blik op de garage. Hij denkt dat het dak  er helemaal af moet, maar isoleren zou je aan de binnenkant kunnen doen, dat scheelt. 'Die balk is rot' zegt hij en steekt zijn hand in het gat. Hij trekt er wat stukken hout uit en gooit ze op de grond.
De derde is een kennis op weg naar vriend, die ontzettend handig is en dan wel geen elektra, water en daken doet, maar verder bijna alles kan wat er moet gebeuren. We bekijken het huis, de garagepoort en de lekkage in het dak. Hij opent boven een raampje waarvan ik niet eens wist dat het open kon, rommelt wat met de pannen, waarvan hij zegt dat er een scheef ligt en concludeert dat de lekkage nu eigenlijk opgelost moet zijn. 'Maar,' zegt hij, 'ik zou wel even een professioneel iemand naar het dak laten kijken om te zien hoe de algehele toestand is en wat er echt moet gebeuren. ken je niet iemand die daar verstand van heeft?' Hij steekt zijn hand in het gat van de balk. 'Deze kant is goed', zegt hij en klopt er eens flink op, 'maar deze kant is rot' hij trekt er wat plukjes hout uit en laat ze op de grond vallen.
'Weet jij iemand die mij met mijn dak kan helpen?' app ik een vage vriend die veel mensen kent. Hij noemt een bedrijf in een buurdorp dat ik met wat googelen ook wel gevonden had, maar ach.
Ik heb ze gebeld, ze komen volgende week kijken, ik wacht nog maar even met het vegen van mijn oprit.